epokowa instalacja Feministyczna Judy Chicago i Miriam Schapiro 'Womanhouse’ dostaje hołd w Waszyngtonie

trudno sobie wyobrazić lepsze wyczucie czasu na otwarcie wystawy „Women House”, XXI-wiecznego ujęcia artystek Judy Chicago i Miriam Schapiro oryginalnej instalacji Womanhouse z 1972 roku, którą wykonali we współpracy ze swoimi studentami z programu sztuki feministycznej CalArts w Los Angeles.

nowa wystawa, która została otwarta w zeszłym roku we francuskim Muzeum La Monnaie de Paris, a obecnie podróżuje do Narodowego Muzeum Kobiet w sztuce w Waszyngtonie, pojawia się w ślad za ruchem #MeToo, a w USA tuż po Międzynarodowym Dniu Kobiet. Ale kuratorzy nie mieli pojęcia, jak bardzo ich wysiłki wpłyną na kulturalny duch czasu, gdy po raz pierwszy zaczęli planować pokaz w 2015 roku.

„nikt nie zdawał sobie sprawy, że zbiegnie się to z tak ważnym momentem zmiany kulturowej w odniesieniu do kobiet w miejscu pracy” – powiedział Orin Zahra, asystent kustosza Muzeum. „Spektakl będzie bardziej rezonować z powodu obecnego zainteresowania problemami kobiet, mimo że nie mówi bezpośrednio o molestowaniu seksualnym. Chodzi o to, jak architektura jest upolityczniona-i widać to zarówno w przestrzeni domowej, jak i w miejscu pracy.”

Chicago również nie miało pojęcia, jaką niespodzianką będzie jej oryginalny Womanhouse, który dotyczył stereotypów na temat domu i kobiecości. „Nie wiem, czy zdałam sobie sprawę, jak radykalną zmianę zamierzam wprowadzić”, powiedziała artnet News. „W latach 70. dwa największe problemy to seks i prace domowe. Od tego czasu więcej kobiet weszło do pracy i walczyło ze szklanym sufitem i doświadczało naszej formy męskiego terroryzmu, którym jest molestowanie seksualne.- W niektórych krajach kobiety nadal nie mogą wychodzić z domu-dodała.

Camille Morineau, dyrektor La Monnaie de Paris, wpadł na pomysł nakręcenia sequela Womanhouse w 2015 roku. „Myślała o idei gender i architektury”, Zahra powiedziała artnet News. „Brakowało współczesnych wystaw zajmujących się szerzej tą ideą kobiet i domostwa. Naprawdę nie było nic, co poszłoby dalej niż Womanhouse.”

Morineu stworzył nowy spektakl, który eksploruje tematy o kobietach, ale z szerszym, bardziej globalnym podejściem do idei, z którymi Chicago i Schapiro zmagali się w latach 70. XX wieku. do grona 36 artystów z 17 krajów należą Mona Hatoum, Zanele Muholi, Sheila Pepe, Martha Rosler, Cindy Sherman, Laurie Simmons, Rachel Whiteread i Francesca Woodman.

Domek Dla Lalek Schapiro, który nie pojawił się w oryginalnej odsłonie serialu we Francji, jest jedynym dziełem zawartym w oryginalnym Womanhouse. Iteracja DC „Women House” dodaje również serię talerzy motylkowych, które Chicago wykonało przed obiadem. Żadna z pozostałych artystek nie jest reprezentowana.

the original Womanhouse był częścią pierwszego roku programu sztuki feministycznej, który Chicago i Schapiro założyli w CalArts. „Patrzyłem, jak wiele młodych kobiet przychodzi ze mną przez ukończenie szkoły tylko po to, aby zniknąć.chciałem coś z tym zrobić” – powiedział Chicago. Program był wynikiem podobnego programu, który Chicago prowadziło we Fresno rok wcześniej, a większość jej uczniów przyjechała z nią do Los Angeles. „Program jakby eksplodował. To było jak zdejmowanie pokrywki z gotującego się garnka z wodą.”

„po raz pierwszy duża szkoła artystyczna zwróciła uwagę na potrzeby studentek” – powiedział Chicago. Kiedy zaczynała jako artystka, ” świat sztuki był niemal wyjątkowo niegościnny dla kobiet. Żeby w ogóle zostać zaakceptowaną, nawet marginalnie, musiałam usunąć z pracy wszystkie oznaki płci-powiedziała. „Największym komplementem było powiedzenie, że malujesz jak mężczyzna.”

chociaż jej program był popularny, Chicago i jej studenci w Los Angeles nadal potrzebowali miejsca do zwołania. Spotykali się w przepełnionym klasztorze, kiedy historyk sztuki Paula Harper zasugerowała: „dlaczego nie zrobimy projektu o domu?””Chicago przypomniał.

uczniowie znaleźli zrujnowaną rezydencję, która, choć zaniedbana, odpowiadała ich potrzebom. „Pracowaliśmy przez trzy miesiące, przekształcając go i przygotowując do instalacji” – powiedział Chicago, który przyczynił się do instalacji „in-your-face Bathroom”, kosza na śmieci przepełnionego zużytymi tamponami.

„chodziło o odzyskanie przestrzeni domowej przez kobiety, przez które wiele kobiet czuło się uciskanych, ponieważ były zaszufladkowane jako gospodyni domowa lub matka” – powiedziała Zahra. „Womanhouse stał się miejscem, w którym mogli poczuć się umocnieni i wyzwoleni oraz tworzyć sztukę z twórczą swobodą. To był przełomowy moment dla historii sztuki feministycznej w Stanach Zjednoczonych.”

Zahra widzi NMWA jako szczególnie odpowiednie miejsce dla „Domu kobiet”, w którym artyści zabierają Dom z powrotem, ponieważ ” budynek muzeum był siedzibą masonów, a kobietom nie wolno było. Obecnie jest to jedyna na świecie przestrzeń poświęcona prezentacji i konserwacji sztuki przez kobiety.”

„jako instytucja zawsze podkreślaliśmy nierówność płci i struktury władzy w społeczeństwie—ta podstawowa idea jest naprawdę wbudowana w naszą misję” – dodała. „Mimo że ten ruch jest naprawdę silnym czasem, aby przenieść te kwestie na pierwszy plan, wystawy NMWA zawsze i nadal będą odbijać się echem ważnych momentów świadomości społecznej.”

dla Chicago to ekscytujące widzieć feminizm po raz kolejny w czołówce dyskursu społecznego. Ale denerwuje ją również to, że artyści dopiero teraz „odkrywają” te same problemy, o których mówiła od dziesięcioleci. „Nigdy nie zaangażowałam się w fantazję, że żyjemy w postfeministycznym świecie. Myślałem, że to bzdura ” – powiedziała. „Mimo że zaszły bardzo istotne zmiany, nie było ich wystarczająco dużo-zwłaszcza na szczeblu instytucjonalnym.

„

„Dom kobiet” można oglądać w National Museum of Women in the Arts, 1250 New York Ave NW, Waszyngton, DC, 9 marca-28 maja–

Śledź wiadomości artnet na Facebooku:

chcesz wyprzedzić świat sztuki? Zapisz się do naszego newslettera, aby otrzymywać najświeższe wiadomości, otwierające oczy wywiady i ostre krytyczne ujęcia, które napędzają rozmowę do przodu.