badania Bradleya
odkrycie przez Bradleya tych efektów behawioralnych doprowadziło do dwóch badań, jednego w 1937 r., a drugiego w 1941 r., testujących Benzedrynę na dzieciach z klinicznie zdiagnozowanymi problemami behawioralnymi. Zamierzał wykorzystać te badania do umieszczenia działania Benzedryny w szerszym kontekście leczenia dzieci z problemami psychiatrycznymi. W 1937 Bradley wybrał 30 mieszkańców szpitala, u których zdiagnozowano zaburzenia zachowania, którzy byli i byli pod obserwacją przez ponad miesiąc, a następnie w 1941 powiększono do 100 pacjentów, aby uzasadnić swoje obserwacje . Aby odzwierciedlić demografię przyjęć do szpitala, badał dzieci w wieku od 5 do 14 lat, z dużym odsetkiem chłopców. Podczas trzytygodniowego badania Pielęgniarka uważnie obserwowała każde dziecko. W pierwszym tygodniu dzieciom nie podawano żadnych leków. W drugim tygodniu dzieci otrzymywały dawkę Benzedryny każdego ranka. W trzecim i ostatnim tygodniu lek został wycofany. Dom został „przystosowany do obserwacji zachowań dzieci w kontrolowanych warunkach”, ponieważ pacjenci nie byli świadomi „stałej obserwacji i starannej dokumentacji”, które były rutynowo przechowywane . W ten sposób działanie Benzedryny można było zaobserwować w środowisku naturalnym bez wpływu sztucznego ustawienia laboratoryjnego.
po podaniu leku dzieci wykazywały szereg reakcji społecznych i emocjonalnych. Po pierwsze, Benzedryna wydawała się dawać uczniom „napęd” do osiągnięcia jak najwięcej, oprócz poprawy zrozumienia, dokładności i wydajności . Wyniki te wzmocniły wcześniejsze badania SKF nad Benzedryną jako wzmacniaczem wydajności umysłowej . Bradley stwierdził również, że interesujące jest to, że efekty te pojawiły się natychmiast po podaniu leku i zniknęły w pierwszym dniu odstawienia leku, ujawniając, że lek ten nie może zasadniczo zmienić zachowania, ale tylko tymczasowo go zmodyfikować. Tak więc Benzedryna nie mogła wyleczyć podstawowej przyczyny problemów behawioralnych.
oprócz motywacji dzieci wykazały również wyraźne reakcje emocjonalne na Benzedrynę. Połowa dzieci w obu badaniach wykazywała „wyraźnie stonowaną” odpowiedź. Na przykład, drażliwe, agresywne i hałaśliwe dzieci stały się bardziej spokojne, spokojne i zainteresowane swoim otoczeniem . Bradley zauważył ,że ci pacjenci „wydawali się stonowani, ponieważ zaczęli spędzać wolny czas grając cicho lub czytając, podczas gdy wcześniej wędrowali bez celu o antagonizowaniu i denerwowaniu innych” . Dla innych dzieci były różne odpowiedzi, w tym ” poczucie dobrego samopoczucia . . . poszerzenie zainteresowania wszystkim, co je otacza, i zmniejszona tendencja do zajmowania się sobą”. W przeciwieństwie do tych, którzy wykazywali stonowaną reakcję, Grupa „stymulowanych” dzieci była bardziej czujna, wykazywała większą inicjatywę i ogólnie była „bardziej samowystarczalna i dojrzała” . Podobnie jak efekty motywacyjne, wyniki tych zachowań występowały tylko wtedy, gdy podawano Benzedrynę.
na podstawie tych obserwacji Bradley doszedł do wniosku, że Benzedryna miała znaczący wpływ na dzieci z zaburzeniami zachowania. Czuł, że pozytywna reakcja oznacza, że dziecko poprawiło się z społecznego punktu widzenia . Na przykład dzieci z tendencjami izolacyjnymi stały się akceptowalnymi członkami społeczności, ponieważ wykazywały większą troskę o swoich rówieśników i angażowały się w „pomocne działania” . Jeśli chodzi o wydajność, Bradley zauważył, że efekty te mają zarówno znaczenie praktyczne, jak i społeczne, ponieważ klasa była okazją do zaobserwowania gotowości dziecka do dostosowania się do normy . Pojedyncza dzienna dawka Benzedryny wpłynęła na zachowanie dzieci w klasie bardziej niż wysiłki nauczycieli i instytucji. Bradley stwierdził również, że dzieci wykazywały bardziej społecznie odpowiednie zachowanie. Dzieci, które zostały stłumione, sprawowały ” bardziej świadomą kontrolę nad swoimi działaniami i wyrażaniem swoich emocji „i prowadziły” siebie ze zwiększoną uwagą i szacunkiem dla uczuć ” innych. Bradley sklasyfikował tę niezwykłą poprawę zachowania jako zgodną z” nowoczesnym ” ideałem dzieciństwa. Ulepszone dziecko miało większe zainteresowanie wkładem w społeczeństwo i bardziej uporządkowane stosunki społeczne, co pozwoliło dziecku stać się skutecznym DOROSŁYM.
pomimo tych pozytywnych skutków społecznych, Bradley zauważył również, że lek wywołuje niewyjaśniony zakres efektów. Stymulujący lek wytwarzał stonowane zachowanie u połowy dzieci, a stymulowane zachowanie w drugiej połowie. Bradley nie mógł uzasadnić paradoksu leku stymulującego wywołującego stonowaną reakcję i nie mógł wyjaśnić, dlaczego lek miał różny wpływ na różne dzieci. Wydaje się, że nie ma korelacji między działaniem Benzedryny a konwencjonalnymi cechami klinicznymi płci, wieku, historii, kondycji fizycznej i typu reakcji . Bradley nie mógł również typować dziecka Na podstawie jego zmian w zachowaniu. Te paradoksalne reakcje doprowadziły go do wniosku, że zachowania społeczne mają charakter emocjonalny i niestabilny, co uznał za niewystarczające Wyjaśnienie .
chociaż Benzedryna wydawała się odgrywać znaczącą rolę w modyfikacji zachowania, Bradley podkreślił, że lek może oferować tylko dodatkowe podejście do leczenia problemów behawioralnych z powodu jego niespójności. Odbił: „Takie podejście w żadnym sensie nie zastępuje sposobu modyfikowania otoczenia dziecka, a tym samym usuwania źródeł konfliktu . . . Nie może ona również oferować takiej samej gwarancji zdrowia psychicznego, jak formy psychoterapii, które umożliwiają dziecku rozwiązywanie jego problemów emocjonalnych”. Ten wniosek podążał za jego modelem złego zachowania zarówno jako społecznego nieprzystosowania, jak i choroby organicznej. Leki tymczasowo zmodyfikowały niedostosowanie społeczne, ale nie zmieniły podstawowej choroby organicznej. Ustalenia Bradleya wspierały również rolę środowiska domowego, które powodowało długoterminowe zmiany, a nie ulotne efekty. Ostatecznie Bradley doszedł do wniosku, że zintegrowane podejście pozostaje lepsze od leczenia.
pomimo utrzymującego się paradoksalnego efektu Benzedryny, wyniki Bradleya miały głęboki wpływ na świat badań nad lekami i leczenia dzieci z problemami z zachowaniem. Otworzyło to dwa obszary badań nad amfetaminą: uspokajający wpływ na zachowanie dzieci i stymulujący wpływ na ich wyniki w nauce. Oboje urodzili dziecko, które idealnie pasowało do ideałów industrializmu. Dziecko stało się produktywnym członkiem społeczeństwa z odpowiednimi zachowaniami społecznymi i poprawionymi wynikami w szkole, co sugeruje, że społecznie niepożądane problemy można leczyć farmakologicznie. Chociaż efekty te były tymczasowe, leki powodowały wyraźne zmiany w zachowaniu. Ponadto, ponieważ efekt nie był ograniczony do żadnego rodzaju problemu zachowania, szeroki zakres dzieci może potencjalnie skorzystać z leku. To odkrycie sugerowało, że Benzedryna miała potencjał do wprowadzenia na rynek większej publiczności, co przyciągnęłoby uwagę firm farmaceutycznych stale poszukujących kolejnego dochodowego leku.
wreszcie terapia lekowa miała potencjał modyfikacji roli zarówno instytucji, jak i lekarza w trakcie leczenia. Bradley zauważył: „niepokojące otoczenie nie zawsze może być zmienione, a brak udogodnień często uniemożliwia skuteczną psychoterapię. W takich sytuacjach, proste podawanie leku, które powoduje lepsze dostosowanie społeczne lub przyspieszony postęp w szkole, może zaoferować znaczną pomoc”. Podczas gdy terapia środowiskowa w domu była intensywna i długotrwała, leki wywoływały natychmiastowe efekty w każdym otoczeniu. W przypadkach, w których wysokiej jakości opieka instytucjonalna nie była możliwa, skuteczną alternatywą byłoby podawanie leków. Terapia farmakologiczna byłaby najlepszym rozwiązaniem dla dzieci bez środków do instytucjonalizacji. Bradley nie uważał jednak, że opieka instytucjonalna powinna być porzucona w jakichkolwiek innych okolicznościach i że nadal jest to lepsze podejście do leczenia . Uznał również, że leczenie farmakologiczne dystansuje pacjenta od lekarza. Chociaż terapia ta mogła zwolnić ważny czas dla lekarza i pozwolić mu leczyć więcej pacjentów, stało się to kosztem osłabionej relacji lekarz-pacjent.