Historia Emmy
historia rodziny Kallikak zaczyna się od rozdziału zatytułowanego „Historia Deborah” i była to historia „Deborah” … do tego stopnia, że Deborah była wynalazkiem Goddarda, który musiał opowiedzieć swoją historię. Historia Emmy Wolverton, której świat znany jest jako Deborah Kallikak, jest znacznie bogatsza i bardziej złożona, począwszy od jej przybycia na świat i do szkoły szkoleniowej Vineland.
wejście Emmy na świat było tak niegodziwe i anonimowe, jak jej przybycie do szkoły szkoleniowej Vineland tego październikowego dnia w 1897 roku. Urodziła się w 1889 r. w nędznie biednym otoczeniu końca XIX wieku, w domu samotnej matki, która straciła pracę jako służąca domowa z powodu nieślubnej ciąży (Kellicott, 1911, str. 162). Ojciec Emmy, zidentyfikowany jako normalny, ale jako moralnie osamotniony, ponieważ był bankrutem finansowym, porzucił nowo narodzoną Emmę i jej matkę na rzecz nędzy almshouse. Możliwości życiowe Emmy, jej matki i trójki starszego rodzeństwa uległy poprawie, gdy zostali sprowadzeni do domu dobroczyńcy. Ostatecznie jednak Emma cierpiała z powodu konsekwencji złych decyzji podejmowanych przez matkę, która omijała wysiłki rodziny goszczącej, aby zapobiec dalszym rozwiązłym zachowaniom seksualnym i weszła w związek z innym mężczyzną, który doprowadził do ciąży. Niezadowolony z rozwiązłości matki Emmy, dobroczyńca nalegał i zaaranżował małżeństwo między matką Emmy a tym mężczyzną. Wkrótce potem matka Emmy i reszta jej rodziny wyprowadzili się z domu Dobroczyńcy i zamieszkali z jej ostatnią kochanką, a po urodzeniu dwójki dzieci, przenieśli się na farmę, gdzie w końcu ojczym Emmy zniknął, a jej matka mieszkała otwarcie z rolnikiem / gospodarzem. Pozornie odcięty na każdym kroku, dobroczyńca zaaranżował rozwód ojczyma z matką Emmy oraz małżeństwo matki Emmy z farmerem. Farmer zgodził się, z zastrzeżeniem, że dzieci, które nie były jego zostaną odesłane, w tym Emma.
Tak więc, Emma została doprowadzona do bram Szkoły treningowej z wysoce podejrzanym wyjaśnieniem, że ponieważ nie dogadywała się z innymi dziećmi w szkole, może być słaba. Kiedy weszła do Vineland, zgodnie z zapisami szkolnymi, była średniej wielkości i wagi bez szczególnie zauważalnych anomalii fizycznych. Mogła się umyć i ubrać. Została zidentyfikowana jako dobra słuchaczka i naśladowczyni oraz jako aktywna i pobudliwa, choć niezbyt uczuciowa. Nie była piśmienna i nie mogła liczyć-trudno się dziwić, ponieważ jest mało prawdopodobne, że regularnie uczęszczała do szkoły-ale była poręczna i mogła używać igły, nosić drewno i napełniać czajnik.
w 1911 roku, rok przed publikacją rodziny Kallikaków, 22-letnia Emma Wolverton została opisana w dokumentach instytucjonalnych jako zręczna i pracowita pracownica, która nie miała zaufania do siebie. Nadal przodowała w obróbce drewna i krawiectwie. Przedmioty akademickie były nadal problemem, ale zapisy wskazują, że przez lata jej uwięzienia w szkole szkoleniowej poczyniła znaczne postępy w wielu dziedzinach życia, szczególnie w nauczaniu nieakademicznym i umiejętnościach społecznych. Pogłębiła swoje umiejętności robótek ręcznych i stała się poręcznym stolarzem (patrz ryc. 3 & 4). Nauczyła się grać na kornecie i występowała w szkolnym zespole Vineland Training. Emma była zapalonym uczestnikiem wycieczek i życia instytucji (patrz rysunek 5).
Deborah przy maszynie do szycia (z rodziny Kallikaków, S. 4).
Deborah jako kelnerka (z rodziny Kallikaków, str. 4).
Deborah (lewy dolny) na wycieczce w szkole treningowej. (z kolekcji osobistej autora).
jednak wraz z wiekiem Emma podlegała prawom takich instytucji, w których bardziej zdolni więźniowie musieli wykonywać przymusową pracę, aby sprostać wymaganiom tych coraz bardziej niedofinansowanych i przepełnionych magazynów (Trent, 1994). Emma wykonywała wiele zadań podczas swoich lat w Vineland, w tym służąc jako pomoc nauczyciela w klasie przedszkolnej. Pracowała również w szkolnej jadalni i była pomocniczką w klasie rzeźbiarstwa w drewnie. W rzeczywistości zdolności Deborah przyniosły jej przywilej pracy dla rodziny Edwarda R. Johnstone ’ a, kuratora instytucji (Doll, 1988).
a następnie, w lipcu 1914 roku, w wieku 25 lat i po tym, jak mieszkał w Vineland Training School przez 17 tych lat, Emma została przeniesiona do instytucji kobiet po drugiej stronie ulicy, która zapewniła sytuację kuratorską, w której słabe kobiety mogły być umieszczone, aby powstrzymać je przed „propagowaniem ich rodzaju” (Doll, 1988, str. 4). To miał być Dom Emmy przez większość życia.
w 1985 roku główny autor tego artykułu opublikował książkę zatytułowaną Minds Made Feeble: The Myth and The Legacy of the Kallikaks. Teza Goddarda o dziedzicznej naturze słabego rozumowania opierała się w dużej mierze na założeniu, że przodkowie Emmy Wolverton 1, lub duża ich część, byli słabymi umysłami, chociaż jedynym członkiem rodziny kiedykolwiek testowanym za pomocą testu IQ była sama Emma. Większość narracji rodziny Kallikak zawiera opisy tych przodków: od rzekomego prapradziadka Emmy, Martina Kallikaka Jr. potomstwo nierozważnego flirtu z marną służącą w barze, do samej Emmy. Oczywiście członkowie tej rodziny zostali ochrzczeni piętnującymi nazwiskami przez Goddarda i Kite’ a; Martin Jr.był określany na przykład jako „stary Horror.”Zdjęcia w tekście pokazują członków rodziny Kallikak, którzy pozowali przed tym, co najlepiej można określić jako szałasy, zestawiając w ten sposób rzekomo zdegenerowanych ludzi z ich zdegenerowanymi domami (ryc. 6).
prawnuki „Starego Sal” (z rodu Kallikaków, s. 88).
umysły osłabione obalały twierdzenie w narracji Goddarda, że przodkowie Wolvertona byli zdegenerowani, mniej lub bardziej słabi. Obecny kontekst nie pozwala na szczegółowe rozliczenie, ale wystarczy kilka przykładów, aby to podkreślić.
to oczywiście Martin Kallikak, Jr., prapradziadek 'Deborah’, który jest punktem kulminacyjnym w narracji rodziny Kallikaków. Goddard ’ s description of Martin, Jr. jest obciążony tymi cechami, które uważał za charakteryzujące ludzi, których opisał jako „kretynów”. W tekście Goddard opowiada rozmowę ze starszą kobietą, która jest podobno częścią ” dobrej strony rodziny Kallikaków „(s. 80), o której mówiono, że pamięta Martina jr. jako:
… zawsze nieumyty i pijany. W czasie wyborów nigdy nie zawiódł, aby pojawić się w czyimś ubraniu, gotowym do głosowania, za cenę drinka ” (p. 80)
według danych ze Spisu Powszechnego z 2011 roku hrabstwo Hunterdon w stanie Martin, Jr., którego prawdziwe nazwisko brzmiało John Wolverton2, urodził się w 1776 roku i ożenił się w 1804 roku, związek, który trwał 22 lata, aż do śmierci żony. W przeciwieństwie do opisu Martina, Jr., John Wolverton wydaje się być dość udany. Przez większość swojego dorosłego życia był właścicielem ziemi. Zapiski hrabstwa wskazują, że w 1809 roku kupił za gotówkę dwie działki ziemi. Księgi wieczyste dla powiatu zawierają zapisy o przekazaniu majątku dzieciom i wnukom w późniejszym okresie życia. Spis powszechny z 1850 roku wskazuje, że mieszkał w tym czasie z jedną z córek i kilkoma wnukami. Zapis ten wymienia również wszystkich dorosłych w gospodarstwie domowym jako zdolnych do czytania. Spis powszechny z 1860 roku wymienia jego zawód jako „robotnika”, a jego majątek jako wyceniany na 100 dolarów (nie jest to skromna kwota dla przeciętnego człowieka w tym czasie). John Wolverton zmarł w 1861 roku (Smith, 1985, str. 93).
lub, rozważ Martin Jr.to czwarte dziecko, „Stary Sal”, którego Goddard opisał jako słabego umysłowo i jako żenię się ze słabym człowiekiem i jako posiadającego dwoje słabych dzieci, którzy podobnie jak oni, żenili się ze słabymi żonami i mieli duże rodziny wadliwych dzieci, z których niektóre są przedstawione w rodzinie Kallikak.
„Starym Salem” była w rzeczywistości Catherine Ann Wolverton, urodzona w grudniu 1811 roku. Wyszła za mąż w styczniu 1834 i zmarła w 1897 w wieku 85 lat (Macdonald & McAdams, 2001, s. 218). Przezwisko Goddarda „Old Sal” prawdopodobnie pochodzi od nazwiska Goddarda i Kite ’ a, który pomylił Catherine z jej szwagierką, Sarą (Macdonald & McAdams, 2001, s. 811). Niewiele wiadomo o samej Katarzynie z zapisów, ale historia rodziny przekazana przez niektórych Potomków Katarzyny ujawnia wiele sprzeczności z przedstawieniem przez Goddarda jej potomstwa. Dwoje jej wnucząt żyło jeszcze w 1985 roku, kiedy to ukazała się książka „Minds Made Feeble”. Brat i siostra byli emerytowanymi nauczycielami mieszkającymi w Trenton w stanie New Jersey. Jeden wnuk przeniósł się z New Jersey do Iowa, został skarbnikiem banku, był właścicielem tartaku i prowadził kremownię. Kolejny wnuk przeprowadził się do Wisconsin. Jego syn służył jako pilot w Army Air Corps podczas II Wojny Światowej. praprawnuk Catherine był nauczycielem w Chicago. Prawnuk był policjantem w innym mieście w Illinois. Artykuł w gazecie z 1930 roku informował, że wszyscy synowie Katarzyny byli żołnierzami w wojnie domowej.
pozostali członkowie tzw. rodziny złych Kallikaków byli właścicielami ziemskimi, rolnikami i, choć ubodzy, byli na ogół samowystarczalnymi ludźmi wiejskimi. Choć wielu z nich żyło przy ograniczonych zasobach i wbrew znacznym przeciwnościom środowiskowym, zapisy sugerują, że byli spójną rodziną. Jednak wraz z pokoleniem dziadka Emmy, przypływy odwróciły się na korzyść rodziny. Nazwany Justinem w narracji Goddarda, dziadek Emmy (zwany także Johnem Wolvertonem) urodził się w 1834 roku i podobnie jak jego przodkowie mieszkał w wiejskim Hunterdon w stanie New Jersey, pracując głównie w rolnictwie. Podobnie jak wielu z jego pokolenia, jednak John i jego rodzina zostali zmieceni w zawirowaniach ery przemysłowej i do 1880 roku rodzina przeniosła się do Trenton New Jersey, a John pracował jako robotnik. Czasy były trudne, spójność rodziny ulegała erozji, a rodzina matki Emmy starała się przetrwać w tych trudnych ekonomicznych czasach.
Malinda Woolverton to prawdziwe imię matki Emmy. Urodziła się w kwietniu 1868 roku, kiedy rodzina mieszkała w Hunterdon, ale w 1885 roku, w wieku 17 lat, już wyprowadziła się z domu rodzinnego, mieszkając i służąc jako pomoc domowa i opieka nad dziećmi w domu sąsiada. Emma urodziła się Malindzie w lutym 1889 roku. Chociaż Goddard wskazuje, że matka Emmy miała trójkę nieślubnych dzieci, które nie przeżyły dzieciństwa zanim Emma urodziła się w almshouse, Mcdonald i McAdams’ (2001) Genealogia rodziny Wolverton zauważyli, że zapisy sugerują, że Emma była jedynym nieślubnym dzieckiem Malindy.
prawdziwa historia kallikaków, „innych Wolvertonów”, nie jest wolna od kłopotów i ludzkich słabości. Rodzina miała swój udział szkieletów w szafie, ale tak samo wiele rodzin z tamtych czasów, zwłaszcza tych, które borykały się z ubóstwem, brakiem wykształcenia i ograniczonymi środkami do radzenia sobie z burzliwymi zmianami społecznymi. Ale rodzina miała też swoje mocne strony i sukcesy. Tragedią kallikaków jest to, że ich historia została zniekształcona tak, aby mogła być interpretowana zgodnie z potężnym mitem, a następnie wykorzystana do dalszego wzmocnienia tego mitu. Mitem była eugenika.
według Goddarda,” (t)jego jest upiorną historią Potomków Martina Kallikaka, Seniora od bezimiennej, słabej dziewczyny ” (Goddard, 1912, str. 29). Nie dlatego, że była to historia Goddarda, skonstruowana przez Goddarda i Kite ’ a, by zaspokoić potrzebę eugeniki, która pasowałaby do ich światopoglądu i wzmocniłaby mit eugeniczny. Być może była to historia Deborah Kallikak, ale nie była to historia Emmy Wolverton. Jej historia była historią wielu amerykańskich rodzin; ludzie żyjący po prostu na wsi, którzy z jakiegokolwiek powodu zostali wciągnięci pod koniec XIX wieku i na początku XX wieku do Ameryki miejskiej i do życia, które, jak wielu imigrantów, było nękane przez trudności i na które nie byli odpowiednio przygotowani.
jest jednak jeszcze jeden powód, że nie była to historia Emmy. Genealoga Wolverton David MacDonald napisał w 1997 roku, że ” jestem pewien, że Dr Goddard podłączył linię do niewłaściwej części rodziny Wolverton. Oczywiście chciał dla oddziału grupy ludzi tak dobrych i wybitnych, jak to tylko możliwe, i myślę, że nie był zbyt skrupulatny co do tego, jak go znalazł.”(komunikacja osobista). W 2001 roku MacDonald i Nancy McAdams ukończyli swoje 860-stronicowe opus magnum na temat rodziny Wolverton. Wszystkie Kallikaki można tam znaleźć, jasno i starannie udokumentowane. W dodatku poświęconym studiom Kallikaka David MacDonald i Nancy McAdams napisali:
nie powinno być wątpliwości, że John Wolverton (Uwaga: odnosząc się do człowieka, którego Goddard nazwał Martinem Kallikakiem, Jr.) był synem Gabriela Wolvertona i Catherine Murray. Pochodzenie Johna nie zasługiwałoby na dalszy komentarz, gdyby nie został opisany w rodzinie Kallikak, książce opublikowanej w 1912 roku jako nieślubny syn Johna Woolvertona i nienazwana, niedorozwinięta dziewczyna z tawerny, kiedy w rzeczywistości 6.4.1 John (Martin Jr.) i 1.1.1 John (Martin, SR.) byli drugimi kuzynami i obaj doskonale prawowitymi synami swoich żonatych rodziców
(Macdonald & McAdams, 2001, str.).
Martin Kallikak Jr. nie był nieślubnym synem Martina Kallikaka Seniora. Niezależnie od tego, czy flirt z kiepską barmanką był fikcją, czy faktem, naturalny eksperyment Goddarda nigdy nie miał miejsca. Nie było Kallos, Kakos … i Kallikaków. Nie było dobrej ani złej krwi. Niektórzy członkowie rodziny Wolverton mieli dostęp do środków… pieniędzy, edukacji, opieki zdrowotnej. Inni członkowie rodziny Wolverton nie mieli takich i zostali wciągnięci, wraz z milionami wiejskich Amerykanów i imigrantów, do wnętrzności amerykańskich obszarów miejskich, do życia, które często były ledwo znośne.
Emma Wolverton przeniosła się do New Jersey State Institute for Feebleminded Women w lipcu 1914 roku. „, w tym czasie”, opisał pracownik socjalny, który z nią pracował,” była przystojną młodą kobietą, dwudziestopięcioletnią, z wieloma osiągnięciami ” (Reeves, 1938, str. 195). Podobnie jak w szkole szkoleniowej, Emma przejęła obowiązki opiekunki do zastępcy kuratora ośrodka dla kobiet. Przez kilka lat Emma pracowała jako asystentka pielęgniarki w szpitalu terenowym. „Na początku lat dwudziestych,” relacjonował Reeves, ” łagodna epidemia wybuchła w budynku dla pacjentów niskiej klasy. Izolacja została zorganizowana, a szpital był w tym czasie Krótki, Deborah była zadowolona z pomocy specjalnej pielęgniarki. Natychmiast opanowała szczegóły rutynowego leczenia i została oddana swoim podopiecznym ” (Reeves, 1938, s. 196).
podobnie jak w przypadku opisów dzieciństwa i dorastania Emmy Wolverton w rodzinie Kallikaków, jej historia nie jest w żaden sposób bezproblemowa. Emma nie była aniołem. Jest opisywana raz po raz jako uparta, apodyktyczna i posiadająca to, co może stać się złowrogim temperamentem. Z drugiej strony, często są to dokładnie zachowania niezbędne do przetrwania w otoczeniu instytucjonalnym.
Była również pasjonatką i zaangażowaną pisarką listów. Do końca życia pisała listy i wysyłała swoje zdjęcia do przyjaciół. W ostatnich latach Emmie zaproponowano alternatywę opuszczenia placówki. Do tego czasu odczuwała silny ból z powodu ciężkiego zapalenia stawów i przez większość czasu korzystała z wózka inwalidzkiego. Jest to oczywiście okrutna ironia, że oferta większej wolności w jej życiu pojawiła się, gdy nie mogła jej przyjąć. Emma odmówiła szansy; wiedziała, że potrzebuje stałej opieki medycznej.
„myślę, że po tym wszystkim jestem tam, gdzie moje miejsce,” Emma powiedziała jej osoba wsparcia, Helen Reeves, raz w 1938 roku. „Nie podoba mi się ta słaba część, ale w każdym razie nie jestem jak niektóre z biednych rzeczy, które widzisz tutaj”
(Reeves, 1938, str. 199).
Emma była hospitalizowana przez ostatni rok swojego życia, ale „znosiła częsty intensywny ból najdzielniej i bez większych skarg.”(Lalka, 1988, str. 32). Zmarła w 1978 roku w wieku 89 lat. Mieszkała w instytucji 81 tych lat.
obecnie bardzo obraźliwy termin „idiota” był podstawowym terminem używanym w odniesieniu do osób z niepełnosprawnością intelektualną aż do połowy XIX wieku. Wywodzi się etymologicznie od greckich słów „idatas” i „idios”, które odnoszą się do osoby prywatnej, kogoś, kto jest oddzielony, osobliwy (Oxford University Press, 2011); kogoś, kto jest inny. Kiedy oddzielamy ludzi, mówimy im i innym, że są osobliwi, różni się od nas. To pozwala nam mówić o „nich” w anonimowości, tak jakby nie miały znaczenia. Możemy nazywać ich debilami, degeneratami, trainables, debilami i milionem innych etykiet, jakby nie byli tacy jak my. Możemy ich zamknąć do końca życia albo wysterylizować bez ich wiedzy.
miała na imię Emma, nie Deborah. Nie możemy nadużywać niesprawiedliwości wyrządzonej jej lub innym, ale przynajmniej zawdzięczamy jej szacunek nazywając ją po imieniu.