“Marie Howe is sinds Rilke altijd zo dicht gekomen als elke dichter bij het aanraken van de eeuwigheid, gewoon door haar hand uit te strekken en te geloven dat iets bestaat buiten haar greep, buiten haar weten.”- Nick Flynn
” Marie Howe wordt algemeen bewonderd voor poëzie die antwoorden zoekt op metafysische vragen in de gewone dagelijkse ervaring. In Howe ‘ s werk, kleine incidenten en onbeduidende herinneringen helpen om licht te werpen op de aard van de ziel en het zelf, evenals de Betekenis van het leven, dood, liefde, pijn, hoop, wanhoop, zonde, deugd, eenzaamheid, gemeenschap, vergankelijkheid en het eeuwige.”- New York State Writers Institute
“Marie Howe’ s poëzie is lichtgevend, intens en welsprekend, geworteld in een overvloedig innerlijk leven. “- Stanley Kunitz
Marie Howe is de auteur van vier dichtbundels: Magdalene: Poems (W. W. Norton, 2017); The Kingdom of Ordinary Time (W. W. Norton, 2009); What the Living Do (1997); en de goede dief (1988). Ze is ook de co-editor van een boek met essays, in the Company of My Solitude: American Writing from the AIDS Pandemic (1994). Haar gedichten verschenen onder andere In The New Yorker, The Atlantic, Poetry, Agni, Ploughshares, Harvard Review en The Partisan Review.Magdalena: Poems imagines the biblical figure of Mary Magdalena as a woman who belichaamt the spiritual and sensual, alive in a contemporary landscape. Tussen het onder ogen zien van de trauma ‘ s van haar verleden en het navigeren door het dagelijks leven, verlangt de verteller van Magdalena naar de begeleiding van haar geestelijk leraar, een Christus figuur, wiens dood ze blijft rouwen. Van dit nieuwe werk zegt Alicia Ostriker: “Marie Howe is een van onze meest begaafde dichters van trauma en genezing, en van waar het alledaagse de wereld van het Heilige ontmoet. In Magdalena verhoogt Howe de inzet. Ze kanaliseert nu de ‘overspelige vrouw’ van de Nieuwe Testament legende, en ze is ook haar zoekende zelf, minnaar en moeder, opgestaan tot de verheffing van het mogelijke.”En Mark Doty schrijft,” elk boek van Marie Howe is een bijzondere prestatie, maar geen is zo wild levend als dit. Hoe ziet ze met zo ‘ n verwoestende helderheid? Of laat zoveel van ‘wat de levenden doen’ op de pagina: vermijden, verlangen, tederheid, wrok en verlangen? Wat doet de motor afgaan? De Wrange, kennende, zoekende stem van Maria Magdalena, gedragen als de meest transparante maskers. De ervaring van het moeder worden van een dochter, een lange boog van liefde het bouwen van haar huis in de jaren. Howe veegt een leven op en fixeert het op de pagina, en staat hier voor ons, de verbijsterde en dankbare getuige van alles wat genomen en verleend is door liefde en tijd.”
the Kingdom of Ordinary Time was een finalist voor de LA Times Book Prize; van de collectie zei toneelschrijver Eve Ensler: “These poems made me gaspp. Elk een openbaring, een levenslijn, een binnenlands sterrenstelsel. Dit is de poëzie van onze tijd, een gids om te leven op de rand van het mystieke en het alledaagse.”What the Living Do richt zich op het verdriet van het verliezen van een geliefde en is een transparante, toegankelijke documentaire over verlies. Publishers Weekly noemde het boek een van de vijf beste poëziecollecties van 1997 en zei: “the tentative transformation of agonizing, slow-motion loss into redemption is Howe’ s signal achievement in this wrenching second collection.”Voor een groot deel een elegie voor haar broer die stierf aan AIDS, haar intimiteit en moed in het blootleggen van de muziek van haar eigen pijn—maar nooit de pijn alleen—is een deel van de resonantie. In elk gedicht zit ook een vreugde, een nieuwe levensadem, een soort verlossing. “Elk van hen lijkt me een liefdesgedicht”, zegt Howe. The Good Thief (1988) verkent de thema ‘ s relatie, gehechtheid en verlies in een unieke persoonlijke zoektocht naar transcendentie, en werd geselecteerd door Margaret Atwood voor de National Poetry Series. Bij het maken van haar selectie, Atwood zei, “het lezen van het voel je altijd interesse, genot vaak, en af en toe die koele wind aan de achterkant van de nek die je doet denken dat er een persoon meer in de kamer dan er eigenlijk is. Deze gedichten zijn intens gevoeld, sparely uitgedrukt, en moeilijk te vergeten; gedichten van obsessie die hun eigen donkere wortels overstijgen.”
een deel van de urgentie en het belang van Howe ‘ s poëzie komt voort uit haar wortelvastheid in het echte leven. Haar mentor Stanley Kunitz zei ooit: “of ze nu de vreugden of de verschrikkingen van het bestaan confronteert, het licht dat op de pagina valt is overgoten met genade en naastenliefde. In wezen is ze een religieuze dichter, die zeldzaamheid onder schrijvers van haar generatie.”Marie Howe ziet haar werk als een daad van biecht of Van gesprek. Ze zegt simpelweg: “poëzie vertelt iemand iets.In 1988 selecteerde Kunitz Howe voor een Lavan Younger Poets Prize van de American Academy of Poets. Sindsdien ontving ze fellowships van de National Endowment of the Arts, de Guggenheim Foundation en het Bunting Institute aan het Radcliffe College. In 2015 ontving ze de Poetry Fellowship van de Academy of American Poets, een eer die onderscheiden poëtische prestatie erkent—in het woord van de Academy kanselier Arthur Sze, “Marie Howe’ s gedichten zijn opmerkelijk voor hun gerichte, intense en beklijvende lyriek. Haar gedichten ontvouwen zich karakteristiek door een reeks lichtgevende gegevens die emotionele kracht verzamelen terwijl ze zich verdiepen in de complexiteit van het menselijk hart. Haar gedichten worden geprezen voor het schrijven door middel van verlies met verve, maar ze vinden ook het wonderbaarlijke in het gewone en transformeren quotidiaanse incidenten in blijvende openbaring.”
ze woont in New York en geeft les aan het Sarah Lawrence College, New York University, en heeft les gegeven aan Columbia University. Van 2012 tot 2014 was Howe de Poet Laureate van de staat New York. Tijdens haar ambtstermijn, ze werkte met de MTA en Poetry Society of America op een reeks van openbare poëzie evenementen, waaronder de dichter is IN: een viering van poëzie in openbare omgevingen—zoals Grand Central Terminal of de Fulton Street Landing—waar een reeks bekroonde dichters in een kraam zitten (geïnspireerd door Lucy uit de Peanuts strip) en een gedicht schrijven voor voorbijgangers die erom vragen. Het is Howe ‘ s hoop dat dit een eeuwigdurende gebeurtenis zal worden in New York City. In haar laatste dagen als State Poet Laureate organiseerde Howe, samen met Brooklyn Poet Laureate Tina Chang, de Say Something NYC Poetry Rally: Gerechtigheid voor Eric Garner en Michael Brown—een oproep voor eenheid, gelijkheid, empathie, verbeelding en het einde van onderdrukking, gehouden in Washington Square Park.Marie Howe geeft lezingen en workshops over de onderwerpen geloof, poëzie en gebed.
poëzie als gebed
vanaf onze vroegste tijd op aarde is het gebed uitgesproken als poëzie. De vroegste gezangen en spreuken, de psalmen van lof, smeken en klagen, de intieme verhandeling met het goddelijke in de gedichten van Donne, Herbert, Hopkins en Dickinson brengt ons bij de hedendaagse stemmen van Sexton, Berryman, Gluck, Manning, en de moderne vertalingen van de oude odes van Rumi en Kabir. Mensen hebben in geloof en twijfel, in eenzaamheid en vreugde, in verbijstering en in vertrouwen tot het onzichtbare geroepen. Door middel van poëzie vormen we onze kreet tot iets essentieels en we zingen het de ruimte in.Schrijven als een poort naar het geloof Howe belicht manieren om aandacht te besteden aan onze eigen intieme verhandeling met het goddelijke—en hoe schrijven een poort naar het geloof kan worden. Als we schrijven, schrijven we in het onbekende. Geloof is geen bestemming, maar een spier. Onze komst is het bewijs van de ervaring van geloof in transformatieve alchemie van woorden, stilte, Muziek, verbeelding. Het gedicht is het residu van deze ervaring—zowel het residu als de weg.
website van Marie Howe