wat een aanhoudend lage olieprijs doet met olierijke landen is zoals wat een lange, koude winter doet met mensen. Het maakt veel van hen ziek. Dit geldt vooral als landen niet beschikken over een ” goed immuunsysteem.”Bijvoorbeeld, olie-exporteurs die lijden onder een gewaardeerde wisselkoers, een smalle industriële basis, en een scheef verdeling van de productiecapaciteit ten gunste van niet-verhandelbare sectoren zijn bijzonder kwetsbaar voor een lange “winter” van lage olieprijzen. Zonder een gediversifieerde exportbasis verslechteren de macro-economische prestaties van deze landen snel en verliezen hun inwoners inkomsten.
Elena Ianchovichina
Deputy Chief Economist, latijns-Amerika en het Caribisch gebied, de wereldbank en de
Harun Onder
Senior Econoom, macro-Economie en Budgettair Beheer, de wereldbank en de
Economen hebben lang bekend dat grote bron ontdekkingen kunnen gevaarlijk zijn voor de economie op de lange termijn, een fenomeen dat werd uitgeroepen nederlandse ziekte de volgende effecten van het Nederlandse gas ontdekking in de noordzee. Wat ze tot voor kort niet wisten is hoe gemakkelijk het is om het te vangen. Men dacht dat de ziekte voornamelijk werd overgedragen via wisselkoersbewegingen, na een grote instroom van vreemde valuta, bijvoorbeeld als gevolg van een ontdekking van natuurlijke hulpbronnen, een stijging van de grondstoffenprijzen, overmakingen, buitenlandse hulp of investeringen. Nieuw onderzoek heeft aangetoond dat het vangen van deze ziekte is veel gemakkelijker dan eerder gedacht. Het kan zelfs gebeuren zonder echte appreciatie van de munt.
uit een eerder dit jaar gepubliceerd artikel blijkt dat de ziekte eenvoudig kan voortvloeien uit de ongelijke verdeling van de huren van natuurlijke hulpbronnen. Een boom van middelen verhoogt de uitgaven voor niet-verhandelbare luxegoederen en-diensten onevenredig. Met de toegenomen vraag en kansen in deze sectoren verlaten werknemers andere sectoren, zoals de industrie. De productie in deze sectoren daalt dus niet noodzakelijkerwijs omdat ze duur zijn, maar omdat ze op korte termijn geen prioriteit hebben.
binnenlandse politieke instabiliteit kan ook leiden tot Nederlandse ziekte. Onderzoekers die de buitenlandse investeringen op het groene veld vanaf 2003 en 2012 naar de landen van het Midden-Oosten en Noord-Afrika hebben onderzocht, hebben vastgesteld dat politieke instabiliteit alleen in de verhandelbare productie-en dienstensectoren gepaard gaat met een aanzienlijk verminderde instroom van investeringen. Buitenlandse investeringen op groene terreinen (vanaf de grond opgebouwd) in de sectoren natuurlijke hulpbronnen en niet-verhandelbare diensten zijn ongevoelig voor politieke instabiliteit. In feite, zoals blijkt uit een ander artikel dat dit jaar is gepubliceerd, geven investeerders vaak niet om bestuur als ze geprivilegieerde toegang hebben tot middelen, en ze blijven investeren in hulpbronnengerelateerde projecten in politiek instabiele en zelfs door oorlog verscheurde economieën. Politieke instabiliteit kan dus leiden tot een verschuiving van verhandelbare sectoren naar op hulpbronnen gebaseerde sectoren zonder een appreciatie van de wisselkoers.Deze nieuwe bevindingen tonen aan dat niet alleen een overgewaardeerde wisselkoers, maar ook een hoge ongelijkheid en politieke instabiliteit het immuunsysteem van hulpbronnenrijke economieën verzwakken en de Nederlandse ziekte veroorzaken. Dit betekent dat er meer aan de behandeling van de Nederlandse ziekte zit dan op het oog lijkt. Als inkomensongelijkheid en politieke instabiliteit de echte onderliggende problemen zijn, zal de devaluatie van een munt misschien niet volstaan om exportsectoren nieuw leven in te blazen. In veel gevallen ligt de ongelijke verdeling van de grondstofprijzen ook in het centrum van de politieke instabiliteit, waardoor extra complicaties ontstaan.
ander onderzoek wijst erop dat het rechtstreeks verdelen van de inkomsten uit middelen onder de mensen deze landen kan helpen uit zo ‘ n lage politieke-economische situatie te komen en een groot aantal problemen aan te pakken, waaronder inefficiënties op de arbeidsmarkten en in de publieke sector. Dezelfde politieke economische factoren maken de toepassing van dit idee echter ook moeilijk. De elites in deze landen klampen zich vaak vast aan hun monopoliemacht over de controle over natuurlijke hulpbronnen. Banen in de openbare dienst, subsidies en andere vormen van overdracht zijn meestal gericht op het waarborgen van politieke invloed en overleven. Daarom is in de meeste gevallen niet alleen een gezond macro-economisch kader, maar ook een diepe transformatie van de staat-maatschappij relatie van het grootste belang om de ziekte te genezen. Hoe kan zo ‘ n fundamentele transformatie worden bereikt? Dat is de vraag van een miljard dollar. Het zou een goed begin zijn om ten minste een deel van de inkomsten rechtstreeks aan mensen over te dragen.