sztuczne substancje słodzące są dodawane do szerokiej gamy żywności, napojów, leków i produktów higienicznych. Od czasu ich wprowadzenia środki masowego przekazu donoszą o potencjalnych zagrożeniach nowotworowych, co przyczyniło się do osłabienia poczucia bezpieczeństwa społeczeństwa. Można założyć, że każdy obywatel krajów zachodnich używa sztucznych słodzików, świadomie lub nie. Indukująca raka aktywność jednej z tych substancji oznaczałaby zagrożenie dla zdrowia całej populacji. Przeprowadziliśmy kilka PubMed wyszukiwania National Library of Medicine dla artykułów w języku angielskim o sztucznych słodzików. Artykuły te obejmowały substancje słodzące „pierwszej generacji”, takie jak sacharyna, cyklaminian i aspartam, jak również substancje słodzące „nowej generacji”, takie jak acesulfam-K, sukraloza, alitam i neotam. Badania epidemiologiczne na ludziach nie wykazały działania sacharyny i cyklaminianu wywołującego raka pęcherza moczowego, które zgłaszano w badaniach na szczurach. Pomimo pewnych raczej nienaukowych założeń, nie ma dowodów na to, że aspartam jest rakotwórczy. Badania z kontrolą przypadku wykazały podwyższone ryzyko względne wynoszące 1,3 W przypadku stosowania ciężkich sztucznych substancji słodzących (nie określono specyficznych substancji) >1,7 g/dobę. W przypadku substancji słodzących nowej generacji jest zbyt wcześnie na ustalenie jakichkolwiek dowodów epidemiologicznych na temat możliwych zagrożeń rakotwórczych. Ponieważ wiele sztucznych substancji słodzących jest łączonych w dzisiejszych produktach, ryzyko rakotwórcze jednej substancji jest trudne do oceny. Jednakże, zgodnie z aktualną literaturą, możliwe ryzyko wywołania raka przez sztuczne substancje słodzące wydaje się znikome.