Frances Ellen Watkins (Harper) was een abolitionist en dichter geboren vrij in 1825 in Baltimore, Maryland. Harpers moeder stierf voordat ze drie jaar oud was, en liet haar een wees achter. Harper werd opgevoed door haar oom, William Watkins, een leraar aan de Academy for Negro Youth en een radicale politieke figuur in burgerrechten. Watkins was een grote invloed op Harper ‘ s politieke, religieuze en sociale opvattingen.Harper ging naar de Academy for Negro Youth, en de strenge opleiding die ze kreeg, samen met het politieke activisme van haar oom, beïnvloedde en beïnvloedde haar poëzie. Nadat ze in 1839 de school verliet, werden Harpers eerste gedichten gepubliceerd in abolitionistische tijdschriften, zoals Frederick Douglass’ Paper. In 1845 werd Harpers eerste dichtbundel “Forest Leaves” gepubliceerd.In 1850 verliet Harper Baltimore om de eerste vrouw te worden die les gaf aan het Union Seminary in Wilberforce, Ohio. Haar aanvaarding van de positie werd met veel protest ontvangen. In 1852, Harper nam een andere baan als leraar in Pennsylvania. Gedurende deze tijd woonde ze in een ondergronds station, waar ze getuige was van de werking van de ondergrondse spoorweg en de beweging van slaven in de richting van vrijheid. Deze ervaring had een diepgaand effect op Harper, haar poëzie en haar latere werk als activist. In 1854 werd Harper verbannen uit Maryland vanwege nieuwe slavernijwetten waarin stond dat zwarte mensen die via de noordelijke grens van Maryland kwamen, als slavernij konden worden verkocht. Dit markeerde het begin van Harpers activisme. Ze begon met het geven van anti-slavernij toespraken in de noordelijke Verenigde Staten en Canada als een vertegenwoordiger van de Maine Anti-Slavery Society. Haar toespraken omvatten haar proza en poëzie, waarin ze de thema ‘ s racisme, feminisme en classisme combineerde. Naast haar strenge lezingenschema werkte Harper ook aan een tweede boek met gedichten, “Poems on Miscellaneous Subjects”, gepubliceerd in 1854. Tijdens het reizen en lezingen werden enkele duizenden exemplaren van haar boeken verkocht, en Harper doneerde een groot deel van de opbrengst aan de Underground Railroad. Harpers huwelijk met Fenton Harper in 1860 vertraagde haar lesrooster, en de geboorte van hun dochter, Mary, in 1862 tijdelijk een greep op haar oratorium carrière. Na het einde van de Burgeroorlog en de dood van haar man in 1863, begon Harper opnieuw te toeren, lezingen te geven en poëzie te publiceren in verschillende anti-slavernij publicaties. Harper vormde allianties met sterke figuren in de feministische beweging, waaronder Susan. B. Anthony. In 1866 gaf Harper een ontroerende toespraak voor de National Women ‘ s Rights Convention waarin hij gelijke rechten eiste voor iedereen, inclusief zwarte vrouwen. Harpers pogingen om het bewustzijn over deze kwestie te verhogen, leverden haar verkiezing tot vicepresident van de National Association of Colored Women in 1897 op. Harper publiceerde ook boeken over deze periode, waaronder “Sketches of Southern Life” (1872),” the Martyr of Alabama and Other Poems “(1894), en haar bekende roman” Iola Leroy”, of” Shadows Uplifted ” (1892). “Iola Leroy” is een van de eerste romans gepubliceerd door een zwarte vrouw in de Verenigde Staten. Het boek vertelt over haar strijd om gescheiden te worden van haar moeder, haar zoektocht naar werk en haar ervaring met racistische grenzen in de negentiende-eeuwse samenleving. Het boek, net als de rest van Harper ‘ s carrière, verstrengeld de kwesties van racisme, classisme en seksisme die anders misschien niet zijn erkend als gerelateerd en kruising.Critici en geleerden beschouwen Harpers werk in het algemeen in termen van zijn enorme historische belang, samen met zijn respectabele schrijfstijl. Onder de algemene bevolking, Harpers werk is goed ontvangen en gewaardeerd. Harpers eenvoudige schrijfstijl kan hebben bijgedragen aan haar populariteit en haar revolutionaire succes.Harper vervolgde haar belangrijke werk door middel van lezingen en schrijven tot aan haar dood aan hartziekte in 1911.