het begrip “diepe tijd” vloeit rechtstreeks voort uit observaties van de natuur en vormt een hoeksteen van de wetenschappelijke beschrijving van de natuur. Veldwaarnemingen leidden vroege naturalisten tot vruchtbare ideeën als originele horizontale, superpositie en ruimtelijke schalen van gebeurtenissen. Deze ideeën leidden op hun beurt tot de noties van sequenties, criteria voor synchroniteit, correlatie, en tot de herkenning van systematische, tijdelijke veranderingen in levensassemblages met hun vele implicaties voor de evolutie van het leven. Vroege naturalisten realiseerden zich dat de aarde een multi-miljoen jaar geschiedenis heeft; hun gevolgtrekkingen werden uiteindelijk gerechtvaardigd door de resultaten van radiometrische leeftijdsbepaling. Omdat observatie gebaseerd, wordt deep time gemakkelijk onderwezen aan studenten met behulp van lokale kenmerken, en de geldigheid ervan volgt eenvoudig uit de premisse dat natuurlijke fenomenen echte informatie bevatten. Waardering voor de diepe tijd helpt ons om de grenzen van de menselijke consumptie van aardse hulpbronnen te definiëren, evenals om een kader te bieden voor debatten tussen degenen die verschillende opvattingen hebben over de domeinen van geldigheid voor wetenschap en religie en over de Betekenis van wetenschappelijke gevolgtrekkingen.