interpretacja jest aktem przemocy wobec artysty. Przynajmniej w to wierzył Sontag. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, dlaczego i moje przemyślenia na ten temat.
kontekst historyczny
Susan Sontag była znaną krytyczką Kultury i eseistką (między innymi). Zaczęła publikować w połowie lat 60. i trwała aż do 2000 roku.
przeciwko interpretacji została opublikowana w 1966 roku.
kontekst jest ciekawy.
jeśli nie jesteś zaznajomiony z akademicką krytyką literacką, był okres, począwszy od wczesnych lat 40., w którym teoretycy literatury myśleli, że tekst może stać sam.
tekst sprawi, że coś poczujesz. Symbole i motywy coś dla ciebie znaczą. I tak powinno być, skoro to Ty tłumaczyłeś.
gwóźdź do trumny autora przyszedł nieco później wraz ze śmiercią autora Barthe. Ta szkoła myślenia była z grubsza związana z czymś, co nazywa się ” nową krytyką.”
nowi krytycy argumentowali za ścisłym odczytaniem tekstu, a to tak zdominowało scenę, że wszyscy zostaliśmy nauczeni, że jest to jedyny sposób analizy literatury.
Hirsch zareagował na nową krytykę jako zbyt luźny. Możesz sprawić, że wszystko będzie cokolwiek znaczyło przez dokładne czytanie. Chciał, aby tylko niektóre wąskie, dobrze uzasadnione interpretacje, oparte na intencji autora, były ważne.
aby dogłębnie zbadać punkt widzenia Hirscha, zajrzyj do mojego artykułu: Intencja autorska i ważność w interpretacji.
interpretacja Sontaga
w „przeciw interpretacji” Sontag reaguje również na nową krytykę, ale w przeciwnym kierunku: cała idea interpretacji jest błędna.
zaczyna od lamentowania, kiedy nie byliśmy tak zalani teorią. Twierdzi, że staliśmy się zbyt obsesyjni na punkcie treści.
mamy tendencję do zbliżania się do dzieła sztuki gotowego do interpretacji i wydobycia jego treści. Zaczynamy wyciągać Symbole i przekładać je na jakieś znaczenie, zanim w ogóle będziemy mieli okazję doświadczyć pracy.
sztuka ma być czasem niechlujna, skomplikowana i niewygodna. Akt interpretacji usuwa bałagan, upraszcza go i sprawia, że jest wygodny.
czujemy często przytłaczającą potrzebę, że dzieła sztuki muszą być o czymś.
jak często słyszysz:
słyszałem o tej książce. O co chodzi?
możliwe jest nawet, że artysta zamierzał pewne przedmioty interpretować jako symbole, ale to nie znaczenie nadaje sztuce jej wartości.
Sztuka abstrakcyjna stara się być całą formą i bez treści, aby oprzeć się zniszczeniu interpretacji. Ale artyści nie powinni uciekać przed interpretatorami, żeby uciec.
w siódmej części eseju Sontag dokonuje zaskakującej prognozy.
to, że filmy nie zostały opanowane przez interpretatorów, po części wynika po prostu z nowości kina jako sztuki.
z naszego punktu widzenia, 50 lat później możemy powiedzieć, że miała rację.
otwórz dowolną gazetę lub wejdź na blog filmowy lub znajdź akademickie czasopismo filmowe. Kino zostaje poddane sekcji poprzez interpretację tak samo jak każda inna forma sztuki.
Sontag ’ s Solution Against Interpretation
kończy esej rozwiązaniem tego problemu nadinterpretacji.
komentarz i krytyka są zarówno możliwe, jak i konieczne. Musimy zrezygnować z naszej obsesji na punkcie treści i mówić więcej o formie.
wskazuje Barthesowi i innym na ludzi, którzy dali solidną analizę formalną. Moglibyśmy również spróbować ” odsłonić zmysłową powierzchnię sztuki bez wygłupiania się w niej.”
możemy skupić się na opisie, a nie na tym, co Twoim zdaniem oznacza opis.
interpretując, bierzemy doświadczenie zmysłowe za pewnik. Celem sztuki jest doświadczenie, a nie nadmierna analiza.
naszym zadaniem jest wycinanie treści tak, abyśmy w ogóle mogli to zobaczyć.
celem krytyki powinno być uczynienie dzieł sztuki bardziej realnymi dla nas.
zadaniem krytyki powinno być pokazanie, jak jest, czym jest, nawet, że jest, a nie pokazanie, co to znaczy.
moje przemyślenia
teraz, gdy podsumowałem esej, skomentuję go.
myślę, że jest to w pewnym sensie przesada, a może nawet argument słomianego człowieka.
Na przykład Hirsch, który ceni intencje autora, prawdopodobnie powiedziałby, że jeśli autor zamierzał, aby dzieło było czysto trzewnym doświadczeniem bez nadmiaru symboliki, to odczytanie w nim symboliki byłoby błędną interpretacją.
a dokładniej gatunek ma znaczenie.
niektóre gatunki wymagają szczegółowej, skomplikowanej interpretacji, a niektóre nie wymagają interpretacji. Esej sontaga wydaje się nawoływać do całkowitego odrzucenia interpretacji, podczas gdy druga strona wydaje się argumentować, że jeśli chcesz zinterpretować, to oto kilka narzędzi do tego.
może to jest 50-letnia przerwa, ale nie znam nikogo, kto nawołuje do ciągłej interpretacji.
nawet najbardziej analityczni krytycy przyznaliby, że warto czasem po prostu doświadczyć dzieła. Więc, myślę, że jestem nieco zdezorientowany tym, czemu ten esej tak naprawdę się sprzeciwia.
z drugiej strony w pełni zgadzam się, że często przeceniamy i sięgamy po interpretacje bez wcześniejszego doświadczania dzieła.
nie podoba mi się pytanie: o co w tym chodzi?
- romanse mogą być o czymś.
- serial może być o czymś (lub w szczególnie znanym przypadku o niczym).
- eseje mogą być o czymś.
wielka sztuka przestaje być sztuką, jeśli spróbujesz ją zredukować do jakiejś pięcio-zdaniowej fabuły.
to, o co chodzi, nie jest rzeczą, która sprawia, że warto tego doświadczyć.