opera zaczyna się w całkowitej ciemności. Scenerią, która stopniowo staje się widoczna po wejściu Sinobrodego i Judyty, jest ogromna sala we wnętrzu Zamku z kilkoma ogromnymi drzwiami umieszczonymi w jego ścianach. Judith jest zauroczona Sinobrodym, chętnie zostawia dla niego rodzinę i finanse. Odrzuca jego powtarzające się pytanie: „czy się boisz”, a nawet kiedy zaczyna przejmować swoje otoczenie-lodowate powietrze, ściany biegnące z wilgocią-odsuwa niepokój na bok i oświadcza impulsywnie, że wniesie ciepło, jasność i miłość do zamku. Kiedy Sinobrody odpowiada, że jasność nigdy nie może przeniknąć mroku zamku, odpowiada ulegle, że pójdzie tam, gdzie on prowadzi. Ale gdy tylko dowie się o siedmiu zakratowanych drzwiach, żąda ich otwarcia – aby sama mogła je otworzyć. Bluebeard przypomina Judith o pogłoskach, które o nim słyszała, a kiedy uderza w pierwsze drzwi, słychać głęboki westchnienie. Wciąż odmawiając przyznania się do strachu, upiera się, że jej miłość daje jej prawo do otwarcia drzwi. Jakby zahipnotyzowany jej oddaniem, Sinobrody zgadza się.
pierwsze drzwi otwierają się do komory tortur Sinobrodego, ale stopniowe pojawianie się Wschodzącego Słońca kontruje obawy Judith, przekonując ją, że otwarcie pozostałych drzwi odstraszy horror. Za drugimi drzwiami odkrywa zbrojownię Sinobrodego i ponownie, pomimo plam krwi na broni, nie wywołuje niepokoju, domagając się z rosnącą pilnością pozostałych kluczy i głosząc, że jej miłość wymaga od niej dzielenia się całą wiedzą i dobytkiem Sinobrodego. Trzecie drzwi otwierają się w cieniu złota skarbca Sinobrodego, a Judith raduje się pięknem bogactw na wystawie, gdy obiecuje, że wszystko będzie jej. Nieuchronnie jednak jasność przyciemnia się, gdy krew plami błyszczące klejnoty. Teraz to Sinobrody namawia Judith, a ona otwiera czwarte drzwi na jeszcze jaśniejszą scenę, ogród w pełnym rozkwicie. Zbyt szybko kwiaty są opryskane krwią i z jeszcze większym poruszeniem Bluebeard rozkazuje Judith otworzyć piąte drzwi. W pełnym oślepiającym świetle słonecznym można zobaczyć wielki widok dalekosiężnych domen Sinobrodego. Judith jest oszołomiona i może tylko mruczeć, gdy Sinobrody raduje się swoją mocą. Wtedy zakrwawiona Chmura zaczyna zaciemniać słońce i mimo, że Sinobrody prawie tańczy jak radość z wciąż niezachwianej miłości Judith, nie może przeciwstawić się jej autodestrukcyjnej potrzebie otwarcia pozostałych drzwi.
za szóstymi drzwiami jest jezioro łez, a w orkiestrze rośnie Wielki lament, który odbija się echem Judyty i Sinobrodego. Obejmuje ją z wielką czułością, zdając się wierzyć, że jej wizja siebie jako ucieleśnienia światła i nadziei może się jednak spełnić. Ale jej przesłuchanie trwa, a on pozwala jej odkryć prawdziwą prawdę. Za siódmymi drzwiami znajduje jego trzy poprzednie żony. Jak z radością oświadcza Sinobrody, ucieleśniają poranek, popołudnie i wieczór. Jego czwarta żona, Judith, reprezentuje północ-głęboką i absolutną ciemność. Po tym, jak wysłał ją czule, aby dołączyła do innych, a drzwi się zamknęły, Sinobrody zostaje sam. Ciemność, której Judyta nie zdołała rozwiać, znika z nieubłaganą ostatecznością.