als dit boek brandt, brandt het zoals alleen ijs kan branden.De gevaarlijke Liaisons (Les Liaisons dangereuses) van Pierre Choderlos de Laclos (1741-1803) veroorzaakten een sensatie toen het werd gepubliceerd in 1782, slechts zeven jaar voor de Franse Revolutie. Met La Nouvelle Héloïse was het de meest succesvolle roman van de achttiende eeuw. Maar terwijl Rousseau ’s roman idealen bood die de lezers enthousiast maakten, had Laclos’ werk een veel verontrustendere reputatie. Het succes was grotendeels een succes van scandale, en in de negentiende eeuw werd het veroordeeld voor immoraliteit en officieel verboden. Peter Gay vergelijkt de wereld van La Nouvelle Héloïse met die van Les Liaisons dangereuses en bekijkt deze als een reactie op de eerste, en schrijft: ‘waar Rousseau conventioneel, moreel en stichtelijk is, is Laclos onconventioneel, immoreel en destructief. In Rousseau wint iedereen door te verliezen: het offer van bevrediging leidt tot zuiverder, meer verheven geluk. In Laclos verliest iedereen door te winnen: aandringen op bevrediging leidt tot rusteloosheid, een gevoel van bedrogen te worden en tragedie.’Hoewel dit citaat misleidend impliceert dat Laclos’ representatie van immoraliteit zelf immoreel is, roept het heel goed de kenmerkende tenor van zijn roman op en suggereert het hoe het desillusie belichaamt met het optimistische Verlichtingsgeloof in het vermogen van de rede alleen om menselijk geluk te creëren.Seksuele spelletjes Dangerous Liaisons roept de broze wereld van de Franse aristocratie op in de laatste jaren van het Ancien Régime. Het is een rijk van schijn en dubbelhartigheid. De roman is volledig geschreven in de vorm van brieven (een van de literaire conventies van die tijd) en concentreert zich op de erotische machtsspelletjes gespeeld door twee libertijnen, de markiezin de Merteuil en de Vicomte de Valmont. Voormalige geliefden, ze zijn nu Partners in de misdaad. Voor de achttiende-eeuwse lezer was Valmont een bekend fictief (en theatraal) type: de rake, de Don Juan. Een vrouwelijke libertijn als Merteuil zou een veel minder bekende (maar opvallender) figuur zijn geweest.